Kartagina w okresie punickim, aż do jej upadku w roku 146
p.n.e. kładła nacisk na rozwój
gospodarczy, a co za tym idzie również na ekspansję terytorialną. Zauważamy
rozwój metalurgii, wytwarzanie przedmiotów z różnych metali i stopów; istniały
zakłady przetwórstwa rud. Podboje dokonywane przez Kartagińczyków miały na celu
zdobycie bogactw naturalnych oraz przyłączenie nowych ziem. Przez trzy pierwsze
wieki kartagińskie społeczeństwo zajmowało tylko 50 km2 przestrzeni.[1]
Z czasem należało poszerzyć granice państwa. I tak król Malthus, w latach
555-545 p.n.e. podbił zachodnią Sycylię, włączając do państwa żyjące tam
kolonie fenickie i ziemie plemion Elymów i Sykanów.[2]
Niestety nie znamy dokładnej liczby ludności w tym okresie, gdyż nie prowadzono
spisu, możemy tylko mówić o prawdopodobnej liczbie, którą podaje autor: w
początkowym okresie nie więcej niż 100 000 mieszkańców. Pod koniec oblężenia w
Byrsie pozostało 50 000 ludzi.[3]
Kartagińczycy stosowali nowe metody gospodarki. Mago,
jako uczony Kartagińczyk, napisał pracę w 28 tomach na temat agronomii. Jest to
jedyna punicka praca, którą przetłumaczyli Rzymianie.
Przez V i IV wiek p.n.e. kartagińskie Imperium osiągnęło
szczytowy poziom rozwoju, kontrolując
w przybliżeniu 300 miast wzdłuż wybrzeża z Północnej Afryki, Półwyspu Iberyjskiego, Francji, części Sycylii i
innych wysp teraz należących do Włoch.[4]
Państwo Kartaginy stało się centrum śródziemnomorskiego handlu. Wbrew temu, nie
mamy żadnych wskazań, gdzie był położony port Kartaginy przed IV wiekiem p.n.e. Jak wiadomo Kartagina
posiadała dwa porty. Jeden port był przeznaczony dla handlu i przypływających
kupców, natomiast drugi dla floty wojennej. Prace wykopaliskowe podczas SCC
potwierdzają, że prostokątny port handlowy z dostępem do morza był połączony z
kołowym portem wojennym. Port wojenny zawierał wyspę pełną stoczni dla 220
statków.[5]
Nie ma jednak żadnego archeologicznego wskazania, że port wojenny miał dostęp
bezpośredni do morza w roku 146 p.n.e. lub wcześniej. Swój rozwój zawdzięcza dynastii rządzącej -
Magonidom, którzy byli twórcami imperium Kartaginy. Miasto urosło w kierunku
wybrzeża i było chronione przez wielki mur z wieżami strażniczymi. Stało się
wielkim producentem zboża, oliwy i wina.
Centrum zarówno administracyjnym jak i religijnym była Byrsa, czyli punicki
akropol. Ustrój odzwierciedlał rządy w Tyrze. Naśladowano również greckie
urzędy.[6]
Obywatele składali daniny w postaci cła i podatków od monopoli handlowych. Gdy
rządy w państwie objął Hannibal, wprowadził wiele zmian. Zmienił system
podatkowy, powołał nowych urzędników. Były to czasy juz po pierwszym starciu z
Rzymem, jednak Kartagina pod rządami Hannibala szybko odbudowała osady i
gospodarstwa, powracając do swej początkowej potęgi imperialnej.[7]
Na żądanie Hannibala zaczęto budować nowe ośrodki mieszkalne, dziś znane jako
Kwater Hannibala.
Kartagina była zbudowana według planu, który zakładał
podział na trzy powiązane ze sobą części: miasto górne, czyli Byrsa, miasto
dolne będące centrum handlowym oraz przedmieścia, nazwane Megara. Część miejska
była nazywana po grecku chora, była to ziemia i budynki należące do
społeczeństwa kartagińskiego. Było to 10 000 km2 . Natomiast
lenna należące do ludności tubylczej oraz
autonomicznych miast, zajmowały 20 000 km2 . Można, więc stwierdzić,
iż cała powierzchnia państwa wynosiła ok. 30 000 km2 .[8]
Kartagina w II w. p.n.e. przeszła wiele zmian w każdej dziedzinie,
co dało jej status imperium świata starożytnego na terytorium Morza
Śródziemnego. Przez ten okres zmieniła się zabudowa miasta, nastąpił wzrost
gospodarczy, jak i demograficzny. Kart Hadaszt w okresie punickim podejmowała
morskie wyprawy, kolonizując napotkane ludy.
Za rządów Hannibala miasto zmieniło swą infrastrukturę, powstała nowa
dzielnica mieszkaniowa, którą możemy we fragmentach podziwiać na terytorium
dzisiejszej Kartaginy.
[4] Bent Nørby Bonde, Carthage was indeed destroyed, [w:]
http://carthaginois.com/?tag=punic_carthage, 24.08.2012
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz